بررسی افکار و برنامه‌ریزی جهت اقدام به خودکشی در دانشجویان پزشکی ورودی سال‌های ۱۳۸۶ تا ۱۳۹۲ دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

مقدمه: خودکشی اقدامی آگاهانه در آزار خود است که به مرگ منتهی می‌گردد و شیوع بالایی در سنین 15 تا 24 سال دارد. این مطالعه به منظور بررسی فراوانی افکار و برنامه‌ریزی جهت اقدام به خودکشی در دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان طراحی و اجرا شد. روش‌ها: این مطالعه به صورت مقطعی انجام گردید و جمعیت مورد پژوهش تمامی دانشجویان رشته پزشکی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان از ورودی ۱۳۸۶ تا ۱۳۹۲ به تعداد ۳۰۰ نفر بودند که به روش سرشماری وارد مطالعه شدند اما فقط ۲۶۵ نفر (۸۸%) آن‌ها حاضر به شرکت در مطالعه شدند. جهت جمع‌آوری اطلاعات از پرسشنامه استاندارد خودکشی Beck استفاده شد. داده‌ها پس از جمع‌آوری با آزمون‌های آماری توصیفی و استنباطی نظیر کای اسکوئر و آزمون دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتا‌یج: شرکت کنندگان شامل 126 پسر و 139 دختر بودند. از بین آن‌ها، 84/75% فاقد افکار خودکشی، 11/18% دارای افکارخودکشی، 15/4% آمادگی برای خودکشی و 88/1% قصد اقدام به خودکشی داشتند. بین افکار خودکشی و جنسیت (0/017=P)، محل سکونت (P=0/026)، سابقه بیماری مزمن (P=0/042)، سابقه اختلال روانی در فرد (P=0/002)، عادت به مصرف سیگار (P=0/049)، ارتباط معنی‌داری دیده شد. بحث و نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد خطر خودکشی در دانشجویان پزشکی شیوع بالایی دارد. بنابراین برنامه‌ریزی‌های لازم برای پیشگیری از بروز افکار و اقدام به خودکشی بایستی صورت بگیرد.